ساخت تنديس‌ها و پيکره‌هاي حيوانات و اسطوره‌ها در ايران باستان، همانند هر جاي ديگر جهان آن دوران رواج داشته است. ايرانيان باستان اين پيکره‌ها را با موادي چون سنگ، گل پخته، استخوان، چوب، فلز و ... مي‌ساختند. با توجه به آثار کشف شده در جاي جاي ايران پيوند ميان هنر و زندگي به خوبي آشکار بوده است. اکثر اين پيکره‌ها از درون گور‌ها پيدا شده‌اند و احتمالا جنبه آييني داشته‌اند. مانند آثاري که در تپه باستاني مارليک يافت شده‌اند. مردمان آن دوران بدون شک نوعي اعتقاد به جهان پس از مرگ داشته‌اند و بر اين باور بوده‌اند که با ساختن اين‌گونه پيکره ها حاصلخيزي و ثروت‌شان رو به فزوني مي‌رود. سفال اين دست سازه رسي، ساليان متمادي در ميان مردمان ما رواج داشته است. اين محصولات که به نحوي مي‌توان آن‌ها را قديمي‌ترين ساخته بشر دانست، از خاک رس و در پرتو آتش شکل مي‌گيرند. هنرمندان سفالگر از دير باز مايحتاج روزمره را با همت شکل مي‌دادند و بر ظرف‌هاي گلي نقش و نگارهايي مختلف مي‌کشيدند و با رنگ‌هاي مختلف آراسته مي‌کردند. هرچند هنوز مشخص نيست که اولين سفال‌ها، جان دادن به باورهايي کهن بوده يا راه‌هايي هوشمندانه براي ساده تر کردن زندگي. اين روزها سفال بدل به يکي از يادگارهاي دوران باستان شده است که هنوز کاربري‌هاي متعددي براي آن وجود دارد. گلدان، تنديس، شمعدان و ساير مصنوعات سفالي که حتي در ميان خانه هاي مدرن امروزي نقش پررنگي بازي مي‌کنند بازمانده اي از هنر آدمي در اعصار مختلف ا